سی‌وسه‌پل یا پل الله‌وردی خان یا پل جلروی زاینده رود در شهر اصفهان زده شده‌است. این پل که شاهکاری بی همتا از آثار دوره پادشاهی شاه عباس یکم است، به هزینه و بازبینی سردار سرشناس او الله وردی خان بنا شده‌است. نام‌های دیگر این پل «سی و سه پل» و «پل سی و سه چشمه» و «پل چهارباغ» و «پل جلفا» و سرانجام «پل زاینده رود» است. تاریخ بنای این پل را شیخ علی نقی کمره‌ای شاعر زمان شاه عباس در شعری به گونه ماده تاریخ، سال ۱۰۰۵ هجری به حساب آورده‌است و این سال، درست هم‌زمان با روزهایی است که خیابان بی‌همتای چهارباغ هم ساخته شده‌است. این پل نزدیک ۳۰۰ متر درازا و ۱۴ متر پهنا دارد و درازترین پل زاینده رود است. در دوره صفویان مراسم جشن آبریزان یا آب‌پاشان در کنار این پل صورت می‌گرفته‌است و در سفرنامه‌های جهانگردان اروپایی آن دوران اشاراتی به برگزاری این جشن شده‌است. ارامنه جلفا هم مراسم خاج‌شویان خود را در محدوده همین پل برگزار می‌کرده‌اند. این اثر در تاریخ ۱۳۱۰/۱۰/۱۵ با شمارهٔ ثبت ۱۱۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.[۱]
English
Si-o-se Pol (Persian: سی وسه پل, pronounced [ˈsiː oˈseh ˈpol],[2] which means 33 Bridge or the Bridge of 33 Arches), also called the Allah-Verdi Khan Bridge, is one of the eleven bridges of Isfahan, Iran. It is highly ranked as being one of the most famous examples of Safavid bridge design.
Commissioned in 1602 by Shah Abbas I from his chancellor Allahverdi Khan Undiladze, an Iranian ethnic Georgian, it consists of two rows of 33 arches. There is a larger base plank at the start of the bridge where the Zayandeh River flows under it, supporting a tea house
Francais
Si-o-se Pol (persan : سی وسه پل, pont « aux trente-trois arches ») ou pont Allahverdi Khan (Pol-e Allahverdikhan), est l'un des onze ponts d'Ispahan, en Iran. C'est un exemples les plus célèbres de ponts de la dynastie des Séfévides. Le Si-o-se Pol est un pont en arc à double niveau.
Il a été érigé par ordre du premier ministre géorgien de Shah Abbas, Allahverdi Khan, vers 16081. Il se place dans la continuité du Chāhār Bāgh2. Avec ses arcades, dans les côtés et dans la base, il offre ainsi une possibilité de promenade à plusieurs niveaux, selon la hauteur de l’eau. Il sert évidemment de lieu de passage, mais aussi de barrage pour réguler le cours de la rivière. En le traversant, l’eau produit un effet de grandes fontaines grâce aux emmarchements. À côté se trouve un talār, le kiosque des miroirs, d’où le souverain pouvait observer la rivière.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر