جمهوری سَنگاپور کشور-شهری در جنوب شرقی آسیا است و پایتخت آن سنگاپور است.جنوب شبه جزیره مالایا و کوچکترین کشور جنوب شرقی آسیا است.
سنگاپور در شمال خط استوا قرار دارد. مالزی و اندونزی تنها همسایه‌های سنگاپورند. پیش از توافق اروپایی، جایی که الان به عنوان سنگاپور شناخته می‌شود فقط منطقه ماهیگیری مالایی در مصب رودخانه سنگاپور بود. سنگاپور به مهم‌ترین مراکز تجاری و نظامی بریتانیا شده‌است و هم اکنون نیز ارتش بریتانیا وظیفه امنیت ملی این کشور را بر عهده دارد. در فاصله جنگ جهانی دوم سنگاپور که هنوز مستعمره بریتانیا بود، توسط ژاپن اشغال می‌شود. سرانجام در یک ضد حمله بزرگ که وینستون چرچیل آن را " بزرگترین هزیمت بریتانیاً نامید، سنگاپور در سال ۱۹۴۵ میلادی به انگلستان رسید.هیجده سال بعد در سال ۱۹۶۳ سنگاپور استقلال خودش را از بریتانیا بدست آورد. این شبه جزیره در جنوب شرقی آسیا واقع شده و یکی از مراکز بزرگ تجاری داد و ستد کالا در جهان است و یکی از ۴ شهر-کشور کنونی در جهان است. از زمان استقلال در سال ۱۸۱۹، به یکی از پررونق‌ترین کشورهای جهان تبدیل شده و امروز یکی از پرترافیک‌ترین بندرهای دنیاست. آب و هوای این کشور گرم و مرطوب و میانگین بارش سالانه در آن به بیش از ۲۲۴ سانتیمتر می‌رسد. از لحاظ ذخایر معدنی کشوری فقیر است، اما اقتصاد آن که به بخش خدمات، چینی، تولیدات الکترونیکی و صنایع دستی وابسته‌است، رشد و شکوفایی فراوانی داشته و این کشور را به یکی از ثروتمندترین مناطق دنیا تبدیل کرده‌است. سنگاپور، توسط یک جاده ترانزیت با مالزی و دیگر نقاط جنوب شرق آسیا مرتبط است.
ریشه شناسی
نام انگلیسی سنگاپور از مالایی Singapura (سنسکریت सिंहपुर "شهر شیر")، به این ترتیب سنگاپور به شهر شیر شهرت یافته. احتمالا هیچ گاه شیری در سنگاپور زندگی نکرده؛ جانور مشاهده شده توسط سانگ نیلا اوتاما بنیان گذار سنگاپور باستان، بسیار شبیه به ببر بود.[۱][۲]
مذهب
سنگاپور یک کشور چند مذهبی است.طبق آمار سنگاپور، حدود ۵۱٪ مقیمان سنگاپور(به غیر از گردشگران و کارگران مهاجر) پیرو مذهب بودایی و تائو هستند.حدود ۱۵٪ چینی‌ها، اوآسیایی‌ها و هندی‌های مقیم این کشور مسیحی اند. (چه کاتولیک، چه پروتستانت و چه دیگر مذاهب مسیحی)مسلمانان شامل ۱۴٪ مالایی‌ها و اغلب از چینی‌ها و هندی‌ها می‌باشند. طبق سرشماری سال ۲۰۰۰ میلادی جمعیت ناچیزی از این کشور پیروان آیین سیک، هندو و... هستند.در سنگاپور مذهب‌هایی نیز ممنوع هستند. برای مثال شاهدان یهوه حق تبلیغ دین خود را ندارند و حتی گاهی اوقات کسی که از خدمت کردن در ارتش خودداری کند به زندان خواهد رفت. حدود ۱۵٪ از جمعیت شناخته شده در سنگاپور نیز پیرو هیچ مذهبی نیستند.
- حکومت : جمهوری
- مساحت : ۶۱۶ کیلومترمربع
- جمعیت : ۴٬۳۵۳٬۸۹۳ نفر (بر اساس آمار ۲۰۰۴)
- رشد سالانهٔ جمعیت: ۲/۱ درصد
- پایتخت: سنگاپور
- زبان : انگلیسی (رسمی)، ماندارین، تامیل، مالایی
- دین : مسیحی – بودایی اسلام دائوئیسم هندویسم
- واحد پول : دلار سنگاپور
English
Singapore , officially the Republic of Singapore, is a Southeast Asian city-state off the southern tip of the Malay Peninsula, 137 kilometres (85 mi) north of the equator. An island country made up of 63 islands, it is separated from Malaysia by the Straits of Johor to its north and from Indonesia's Riau Islands by the Singapore Strait to its south. The country is highly urbanised with very little primary rainforest remaining, although more land is being created for development through land reclamation.
Singapore had been a part of various local empires since it was first inhabited in the second century AD. It hosted a trading post of the East India Company in 1819 with permission from the Sultanate of Johor. The British obtained sovereignty over the island in 1824 and Singapore became one of the British Straits Settlements in 1826. Occupied by the Japanese in World War II, Singapore declared independence, uniting with other former British territories to form Malaysia in 1963, although it was separated from Malaysia two years later. Since then it has had a massive increase in wealth, and is one of the Four Asian Tigers. Singapore is the world's fourth leading financial centre, and its port is one of the five busiest ports in the world. The economy heavily depends on the industry and service sectors.
Singapore is a parliamentary republic with a Westminster system of unicameral parliamentary government. The People's Action Party (PAP) has won every election since self-government in 1959. The legal system of Singapore has its foundations in the English common law system, but modifications have been made to it over the years, such as the removal of trial by jury. The PAP's popular image is that of a strong, experienced and highly-qualified government, backed by a skilled Civil Service and an education system with an emphasis on achievement and meritocracy; but it is perceived by some voters, opposition critics and international observers as being authoritarian and too restrictive on individual freedom.
Some 5 million people live in Singapore, of whom 2.91 million were born locally. Most are of Chinese, Malay or Indian descent. There are four official languages: English, Chinese, Malay and Tamil. One of the five founding members of the Association of South East Asian Nations, Singapore also hosts the APEC Secretariat, and is a member of the East Asia Summit, the Non-Aligned Movement, and the Commonwealth
Etymology
Main article: Names of Singapore
The English name of Singapore is derived from the Malay Singapura (Sanskrit सिंहपुर "Lion City"), thus the customary reference to the nation as the Lion City. Lions probably never lived there; the beast seen by Sang Nila Utama, founder of ancient Singapore, who gave the city its name, was most likely a tiger.[10][11]
History
Main article: History of Singapore
The earliest known settlement on Singapore was in the second century AD. It was an outpost of the Sumatran Srivijaya empire, named Temasek ('sea town'). Between the 16th and early 19th centuries, it was part of the Sultanate of Johor. In 1613, Portuguese raiders burnt down the settlement and the island sank into obscurity for the next two centuries.[12]
In 1819, Thomas Stamford Raffles arrived and signed a treaty with Sultan Hussein Shah on behalf of the British East India Company to develop the southern part of Singapore as a British trading post. In 1824 the entire island became a British possession under a further treaty whereby the sultan and the Temenggong transferred it to the British East India Company. In 1826 it became part of the Straits Settlements, a British colony. By 1869, 100,000 people lived on the island.[13]
In World War II the Imperial Japanese Army invaded Malaya culminating in the Battle of Singapore. The British were defeated, and surrendered on 15 February 1942. British Prime Minister Winston Churchill called this "the worst disaster and largest capitulation in British history".[14] The Japanese occupied Singapore until the British repossessed it in September 1945 after the Japanese surrender.[15]Singapore's first general election in 1955 was won by the pro-independence David Marshall, leader of the Labour Front. Demanding complete self-rule he led a delegation to London but was turned down by the British. He resigned on return and was replaced by Lim Yew Hock, whose policies convinced Britain to grant Singapore full internal self-government for all matters except defence and foreign affairs.[16]
In elections in May 1959 the People's Action Party won a landslide victory and immediately made Singapore a self-governing state within the Commonwealth, with Lee Kuan Yew as the first prime minister.[17] Governor Sir William Allmond Codrington Goode served as the first Yang di-Pertuan Negara, and was succeeded by Yusof bin Ishak who in 1965 became the first President of Singapore.[18]
Singapore declared independence from Britain on 31 August 1963 before joining the new Federation of Malaysia in September along with Malaya, Sabah and Sarawak as the result of the 1962 Merger Referendum. Tunku Abdul Rahman separated Singapore from the Federation two years later after heated ideological conflict between the ruling parties of Malaya and Singapore.[3]
Singapore gained sovereignty as the Republic of Singapore (remaining within the Commonwealth) on 9 August 1965[3] with Yusof bin Ishak as president and Lee Kuan Yew still as prime minister. In 1967 it helped found the Association of Southeast Asian Nations [19] and in 1970 it joined the Non-aligned movement. In 1990 Goh Chok Tong succeeded Lee as prime minister. During his tenure the country faced the 1997 Asian Financial Crisis, the 2003 SARS outbreak and terrorist threats posed by Jemaah Islamiyah. In 2004 Lee Hsien Loong, eldest son of Lee Kuan Yew, became the third prime minister.[20]
中文
新加坡共和国（英语：Republic of Singapore，马来语：Republik Singapura，泰米尔文：சிங்கப்பூர் குடியரச · 音：Cingkappūr Kudiyarasu），通稱新加坡，是东南亚的一个岛国，也是一个城市国家。该国位于马来半岛南端，毗邻马六甲海峡南口，其南面有新加坡海峡与印尼相隔，北面有柔佛海峡与马来西亚相隔，并以长堤相连于新马两岸之间。新加坡的国土除了本岛之外，还包括周围数岛。
1819年，任职于英国东印度公司的斯坦福·莱佛士与柔佛苏丹签订条约，获准在新加坡建立交易站和殖民地，经莱佛士的努力，逐渐发展成繁荣的转口港。由于地理位置特殊，新加坡在二次世界大战以前一直是大英帝国在东南亚最重要的据点。1942年至1945年间，新加坡曾被日本占据三年半之久，其后回归英国管辖。
在独立之前，新加坡已是东亚第四最富裕的地区，僅次於英屬香港、日本和韓國。[2]自1965年独立后，新加坡在40余年内迅速转变成为富裕的亞洲四小龍之一。新加坡是个多元种族的移民国家，也是全球最国际化的国家之一，[3]在国内居住的居民有42%不是新加坡公民，是全球第六高的比率，服务业有50%是外国劳工。[4][5]新加坡同時也是亚洲重要的金融、服务和航运中心之一，是繼伦敦、纽约和香港之后的全球第四大金融中心。[6]整個城市在绿化和保洁方面效果显著，故有「花园城市」的美称。
1819年1月29日，英国不列颠东印度公司雇员斯坦福·莱佛士登陆新加坡，并开始管辖该地区。1824年，新加坡正式成为英国殖民地，最初隶属于英属印度殖民当局管辖。1867年，新加坡升格为海峡殖民地，和槟城、马六甲并列一个辖区，直接受英国统治。
1942年2月15日（太平洋战争时期），日本占领新加坡，并将之更名为「昭南岛」，行政上称作「昭南特别市」，其中「昭南」一词取自「昭和年间所得之南地」一文，同时也有「南方之光」和「昭和天皇在南洋之领土」的意思。1945年9月12日，日军宣布投降，英国重新管辖新加坡，并恢复其名为「Singapore」。1959年，新加坡取得自治地位。1963年，新加坡连同当时的马来亚联合邦、砂拉越以及北婆罗洲（现沙巴）共组成立马来西亚联邦，从而完全脱离英国统治。1965年8月9日，李光耀由于和当时马来西亚联邦政府在权力分配上意见不合，新加坡被马来西亚逐出联邦，被迫成为独立的主权国家。
[ 建国后
进入1970年代以后，虽然新加坡的国内政治上的自由空间逐渐被压制，经济上却取得高速发展，很快成为东南亚重要的金融和转口贸易中心，成为当时的“亚洲四小龙”之一。与此同时，新加坡人民的生活水平也得到大幅度提高，住房、教育、交通等问题都得到解决。1990年，在李光耀宣布卸任总理职位时，新加坡已经成为区内乃至整个亚洲经济发展的楷模。在其第二任总理吴作栋的带领下，这个东南亚小国又平稳地度过了于1997年爆发的亚洲金融危机。但到21世纪初第三任总理李显龙接任时，新加坡却再度面临如何面对区内其他经济体崛起的新难题。
[ 华语称谓
在过去，新加坡一直用「新嘉坡」作为其独立初期的通用华语国名。由于受到当地华侨所带来的汉语方言（包括闽、粤、客语等等）之习惯的影响，也在后期出现许多衍生的国名称谓，例如「星嘉坡」、「星加坡」、「石叻」、「叻埠」、「石叻埠」、甚至「实叻埠」等等，而外界也普遍以「星洲」、「狮城」或「星国」作为简称来描述新加坡[7][8][9]。
[] 国花的由来
1893年，侨居新加坡的西班牙籍女园艺师艾妮丝·卓锦培育成功了一新品种兰花，新加坡植物园为了纪念她，便将其命名为「卓锦万代兰」，有卓越锦秀、万代不朽之意。这种浅紫红色的美丽兰花有四个花瓣，象徵各民族及英语、华语、马来语、泰米尔语4大语系，花朵清雅脱俗，象征新加坡人朴实的气质，强劲的生命力，更象征新加坡民族刻苦耐劳，勇敢奋斗的精神
。
[ 政治
根据新加坡的宪法，新加坡实行的是议会制（内阁制）政府。国家机构三权分立，总统由直接民选产生，为国家元首。国会议员也是选举产生，总理从国会多数党中产生，其领导的内阁拥有行政权，并由独立的公共服务委员会管理公务员的聘用以及处分。总理从议员中选出内阁部长。
在过去的40多年中，人民行动党一 直是唯一的执政党，在议会中也鲜少有能够形成监督力量的反对党。外界普遍认为，人民行动党对反对党以及异议分子的打击是毫不留情的，包括在选举前重新划分 选区、运用行政资源以及诉诸法律行动等。但同时不容否认的是，人民行动党确实在新加坡民众中拥有很高威望，在建国后的历次选举中该党的总得票率从未低于 60%。
有些西方国家指责人民行动党主宰了新加坡主要的政治舞台，因为国会成员绝大多数都是该党党员，三任总理李光耀，吴作栋与李显龙也都是人民行动党党员。虽然国会的构成来自选举结果，但要把新加坡政治视作民主舞台并不具太大的说服力。新加坡即便是实行选举制度，也有些人认为新加坡政府体制似乎更接近一党执政而不是民主政治。一般认为，新加坡言论自由的空间自1965年独 立之后就一直受到压制，虽然近年来为鼓励创意产业的发展以及展现更开明的政府态度，已经在这方面有所放松。有些人认为，人民行动党政府通过政府持股的方式 间接控制了该国两大媒体集团，反对声音也因为种种限制很难通过其他私人出版机构出版其著作或发表言论。而一直以来“记者无国界”组织的新闻自由度排名显示 新加坡为“无新闻自由的国家”，外国媒体对新加坡政府的批评往往会导致诽谤官司，或被限制在新加坡的发行量。此外，个人或民间组织也被禁止自行安装卫星天 线接收器。政府也对部分网络进行管制，所封锁的网站多为一些色情站点，目的是为了保护年轻网民的身心健康。
在新加坡，人民的行动自由并没有受到太大限制，但当局对一切集会活动都非常关注，只要达到一定数量的户外集会都必须向警方备案。新加坡的内部安全局拥有非常大的权限，被殖民地时期留下来的内部安全法授权可在必要时无限期拘留任何被怀疑可能对种族和谐与社会稳定造成威胁的人士，并可以在不经审讯的情况下扣押多年。有些人认为，这部法律在人民行动党政府对付共产党的时候被滥用。
此外新加坡的高道德標準管制还表现在对日常行为的监督上：口香糖被禁止在新加坡境内销售（医疗用口香糖除外）；使用厕所后未冲水、在非吸烟区吸烟、乱过马路（不在指定的过路处过马路，如不利用天桥或隧道过马路）、地铁上喝水或进食都会导致罚款；随地乱丢垃圾则可能面对强制劳役，如被罚在公园打扫。该国还拥有可能是全世界最严格的禁毒法律，携带毒品入境或藏毒作贩卖用途的主要刑罚为绞刑（根据现行新加坡法律第一百八十五章，未经许可而进、出口多于15克的海洛英，或多于30克吗啡或可卡因，或多于500克的大麻者，又或未经许可而制造任何数量之海洛英，吗啡或可卡因者，均属违法，而触犯该等罪行者会一律被判处死刑）。此外对于成人男性犯罪者（16岁以上50岁以下）还可使用笞刑处罚。不过虽然大多数外国人无法理解这些严厉的刑法，大多数新加坡人却认为重罚可有效遏止犯罪或破坏性行为。
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر